วันจันทร์ที่ 9 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2558

ย้อนอดีต

เสาร์ที่ผ่านมา หลวงพ่อนิพนธ์เชิญชวนคนไปช่วยเก็บสมุนไพร โดยเฉพาะเหล่ากรรมการ รวมกับชุดอาสาของอาศํกดิ์ และอาเส่ย ขาประจำแล้ว ก็เป็น ๓๒ คน

สัปดาห์ที่ผ่านมา วันพฤหัส แจกยาเขียวไป ประมาณ ๗ พันขวด และวันอาทิตย์ ๕ พัน ๕ ร้อยขวด

จำนวนคนที่มากมายในวันเสาร์ หากแต่ปริมาณใบยาที่เก็บได้ ก็เพียงแค่ ๗๐ กว่ากิโลกรัมเท่านั้นเอง เทียบกับในฤดูฝน ที่ทีมของอาศักดิ์และอาเส่ย ประมาณสิบคนเก็บ ก็ปาเข้าไปสองร้อยกิโลกรัมขึ้น

นั่นหมายความว่า ความยากลำบากในการเก็บใบยามันมากขึ้น เพราะปริมาณที่น้อย และพื้นที่ที่เป็นภูเขาสูง

หลวงพ่อนิพนธ์ก็ไม่ย่อท้อ แบกวัย ๗๐ กว่าๆ เดินขึ้นเขา เพื่อไปเก็บใบยามาให้เราท่านได้ทานไม่ขาด เพราะรู้ว่ามีความจำเป็น และขาดไม่ได้ ต้องทานอย่างต่อเนื่อง

ย้อนไปยังสมัยที่หลวงพ่อนิพนธ์พาพระไปหลบในป่า ที่ อ.บ่อพลอย อยู่ในที่ๆไม่มีคนไป และก็ขาดความเจริญ เพราะบริเวณนั้น แห้งแล้งมาก ขนาดปลูกพืชใดๆ ก็หาผลได้ยาก

จำได้ว่า เมื่อครั้งตอนไปซื้อที่แห่งนี้ นายอำเภอได้บอกกับหลวงพ่อนิพนธ์ว่า พื้นที่ตรงนี้ อย่าได้ลงทุนปลูกหรือทำอะไร เพราะจะเจ๊ง เป็นพื้นที่ที่มีค่าภาษีถูกที่สุดในประเทศไทย ทำอะไรไม่ได้

กระนั้นก็ตาม การซื้อที่ตรงนี้ไว้และให้พระมาพัก ก็ด้วยเหตุแห่งการเป็นแหล่งต้นยาธรรมชาติ นับพันต้น เพื่อสงวนไว้ให้คนป่วยได้มีทานนั่นเอง

แต่ความแห้งแล้ว ขาดน้ำของพื้นที่ ก็ทำให้เมื่อเข้าหน้าแล้ง ต้นยาก็ทิ้งใบหมด

ครั้นอนุญาตให้พระทำกิจกรรมแจกสมุนไพร ในขณะนั้น การแจกสมุนไพรให้แก่ผู้ที่มา ก็เพียงทานยาเขียวคนละแก้วเป๊กเท่านั้น และก็มีสมุนไพร มะกรูด และน้ำผึ้งให้คนละปั้น สำหรับผู้ป่วยไตมะเร็ง จึงมีมะพร้าวให้ทาน และก็ขาตั้๊งสำหรับอัมพฤกต์ คนละแก้ว

การทานสมุนไพรในตอนนั้น พระจึงร้องขอ ไม่ต้องเอาอะไรมาถวาย หากแต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนต้องทำ นั่นก็คือ การหิ้วน้ำมา และไปช่วยกันบำรุงรักษาต้นยาเขียว

ภาพในอดีตวันนั้น หากใครไป จึงเห็นภาพที่ผู้คนหิ้วน้ำมา ขนน้ำใส่รถมา แต่เช้า แล้วมาพรวนดิน คนละต้นสองต้น ตามกำลังที่พอทำได้ หลังจากทานสมุนไพร ก็นำน้ำที่นำมา ไปรดต้นยา ทำให้มีใบยาทานกัน

หลวงพ่อนิพนธ์เห็นดังนั้น จึงดำริที่จะนำต้นสมุนไพรที่อยู่ในป่า ที่ไปมาลำบากย้ายเข้ามาในสวนสมุนไพร และรวมถึงมูลนิธิในปัจจุบัน

สถานที่ซึ่ง ดินน้ำ อุดมสมบูรณ์ หากแต่ภาพที่เราเห็นกลับตาลปัตร

เพราะคนที่มาที่นี่ ไม่เพียงไม่เคยเหลียวแลต้นยา ก็พอว่า หากแต่ไปจับจองเอาเป็นที่นอน กันไม่ให้คนดูแลมารดน้ำ พรวนดิน เสียอีก ...

ต้นยาที่นี่ก็เลยไม่สามารถแบ่งเบาภาระของหลวงพ่อนิพนธ์ได้ โดยเฉพาะในยามหน้าแล้งแบบนี้ได้ ... เราจึงเห็นหลวงพ่อนิพนธ์แบกสังขาร ขึ้นเขาเพื่อไปหาใบยามาให้เราท่านทาน ทั้งที่ไม่ควรจะเป็นเลย

ไม่สงสัยเลยว่า ... วันนี้ เวลานี้ .. มาตรการที่จะต้องถูกนำมาใช้ นั่นคือ เลือกเฉพาะคนที่มีคุณสมบัติ คุยกันรู้เรื่อง เดินไปในทิศทางเดียวกัน ...

คนที่ถูกคัดออก ก็ไม่ใช่เพราะไร้เมตตา แต่เป็นเพราะท่านไม่มีคุณสมบัติ .. แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสเรียกคนเหล่านี้ว่า ดิบเกินจะสอนให้เป็นคนดีได้ นั่นเอง

เรื่องสัพเพเหระ รู้หมด แต่เรื่องและการกระทำที่มีผลต่อชีวิต .. อ้างคำเดียว ไม่รู้ ไม่ดู ไม่เห็น ... กูไม่เกี่ยว กูจะนอนตรงนี้ ต้นยาจะตาย ใครจะลำบาก ... ไม่ใช่เรื่อง ...

นี่แหละหลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวเสมอว่า โรคอะไรก็ไม่ร้ายแรง ไม่เป็นปัญหาของที่นี่ แต่นิสัยของเราท่านนี่สิน่ากลัวกว่าโรคเยอะ

ติดต่อสั่งซื้อสินค้า หาโปรโมชั่น Sesamix-Z และ สารสกัดเซซามินสูตรที่ดีที่สุด โทรหาเรา 086 6O4 7O44